Voor dat je echt weg bent

Je wordt geboren en je gaat weer dood. Alles wat zich daartussen afspeelt is je leven. Een leven vol met gebeurtenissen, mooie en minder mooie. Je kan proberen het leven te regisseren. Vaak lukt nog wel om je leven naar je eigen hand te zetten. Helemaal zal dat natuurlijk niet lukken. Het milieu waar je in geboren wordt drukt soms een zware stempel op alles. Evenals de tijd waarin je leeft. Niet iedereen heeft evenveel tijd. Gelukkig weet niemand hoeveel tijd je krijgt. In sommige gevallen is het juist weer fijn als je weet hoeveel tijd je nog rest. Dan kun je nog die dingen doen die je graag zou willen of beleven. Die dingen kun je dan delen met je broers of zussen zodat ze je kunnen herinneren. Dat is eigenlijk waar je leven uit bestaat, herinneringen. Dat maakt ook dat je hebt bestaan. Het maakt een mens van je die ertoe doet, die geliefd was en dat je na je dood gemist wordt. Zelfs na jaren van afwezigheid. Je popt dan ineens weer op als er een herinnering opgehaald wordt. Dan wordt er gelachen of gehuild. Of dit nu mooie of minder mooie herinneringen zijn dat maakt niet uit. Je bent er dan even weer. Hoe komt het dan dat we pas na 70 jaar erkennen dat je geleefd hebt. Jouw leven is in de doofpot gestopt.

Waarom? Was het omdat het te afschuwelijk was om aan je te denken. Of gaf het zoveel pijn dat dit de beste manier was om er mee om te gaan. Toch bleef je aanwezig bij bepaalde mensen. Diep weggestopt, maar je was er wel degelijk. Naarmate de tijd verstrijkt kom je beetje bij beetje bovendrijven. Af en toe wordt je naam genoemd. Een naam die de volgende generatie niets zegt, maar die toch nieuwsgierig is naar wie jij was. Waarom zeggen die mensen na zo’n lange tijd ineens je naam? Wie ben jij? Voorzichtig moet er geprobeerd worden te achterhalen waarom jij soms genoemd wordt. Het is een moeilijk onderwerp. Jij bent een moeilijk onderwerp. Jij bent iemand die pijn oproept. Heb je dit zelf gedaan of is dit je aangedaan? Het is een zoektocht waard, een zoektocht met veel hindernissen. Langzamerhand wordt duidelijk wat de connectie is. Jij bent een broer. Een grote broer en je naam is Eef.

Het ontstaan van “Voordat je echt weg bent”.

Nieuwsgierig zijn, zoeken, vragen en verbanden leggen. Daar is het allemaal mee begonnen. Nieuwsgierig ben ik, zeker als het om familie gaat. Mijn familie is best bijzonder, dat realiseerde ik mij pas 10 jaar geleden. Stukje bij beetje werden er wat anecdotes verteld. Nooit echt een samenhangend verhaal. Na mijn eerste boek “Piepers worden gekookt” is mijn nieuwsgierigheid pas echt grote vormen gaan aannemen. Vol goede moed ben ik begonnen om het verhaal van mijn oom Eef op te tekenen. Snel moest ik constateren dat ik te veel informatie miste om er een mooi geheel van te maken. Begin 2020 belde mijn nicht naar mijn moeder met informatie waar ik al geruime tijd naar op zoek was. De link was snel gemaakt en met de informatie die ik van haar kreeg kon ik verder met mijn onderzoek. Vele uurtjes heb ik doorgebracht op het internet. Elke keer een klein stukje van de puzzel proberen te bemachtigen. Daar vond ik ook het dagboek van de heer van Elk. “Pelkatoffels in saus”. Aangrijpend en verdrietig. Door dit dagboek was er ineens een connectie die ik nodig had voor mijn onderzoek. Er kwamen steeds meer puzzelstukjes in mijn mailbox.

Ik ben zo vrij geweest om het iets mooier op te schrijven dan de werkelijkheid. Soms is de werkelijkheid niet mooi en daarom voor veel mensen moeilijk leesbaar, maar met een vleugje liefde kan het een plaats krijgen die het verdient.